အစေကာင္းတိုင္း အေႏွာင္းမေသခ်ာပါ …
|
6:02 AM |
No comments |
အလုပ္တစ္ခုလုပ္တယ္ဆိုတာ “အစေကာင္းမွ အေႏွာင္းေသခ်ာတယ္” လို႔ ေရွးလူႀကီးသူမေတြ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ လူငယ္ေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေတြဟာ၊ တစ္ခါတစ္ခါမွာ အစေကာင္းေပမယ့္ အေႏွာင္းမေသခ်ာ တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဇြဲ အားနည္းလို႔ပါ၊ ေကာက္႐ိုးမီး လိုမ်ိဳး ဝုန္းကနည္း ထေတာက္ၿပီးေတာ့ ျပန္ၿငိမ္းသြားတတ္ၾကတာမ်ိဳးေတြလည္း ႀကံဳရတတ္ပါတယ္ … ။ ဒါေၾကာင့္ … အစေကာင္းတိုင္း … အေႏွာင္းမေသခ်ာ တာမ်ိဳးေတြ ရွိတတ္ပါတယ္ လို႔ ေျပာတာပါ။
ဒီေန႔ေခတ္လူငယ္ေတြဟာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တက္တက္ႂကြႂကြရွိၾကတာ ဝမ္းသာစရာပါ။ ဘယ္ေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔စိတ္ဝင္စားရာ၊ စိတ္ဝင္စားရာ နယ္ပယ္ အသီးသီးမွာ လူငယ္ေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေတြက ဂိမ္းဆိုင္မွာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေတြက ကန္ေဘာင္မွာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေတြက KTV မွာ၊ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေတြက ေဘာလံုးပြဲမွာ စသည္စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ကိုအက်ိဳးမဲ့ေစတဲ့ ေနရာေတြမွာပဲ ရွိတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ၊ တရားစခန္းေတြ၊ သာေရး/ နာေရး ကိစၥေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝုန္းဝုန္းနဲ႔ လူေတြမ်ားသေလာက္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ လူေတြ က်ဲက်ဲလာတာေတြကို ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။
ဘဝမွာ ကိုယ္လုပ္တဲ့ အလုပ္ကို တုိးတက္ခ်င္ရင္ … ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ … အစေကာင္း႐ံုနဲ႔ မရပါဘူး … အေႏွာင္းေသခ်ာဖို႔ အတြက္ စဥ္ဆက္မျပတ္လုပ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ခုဆိုရင္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကို ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးစ လူငယ္ေတြဟာ ဝါသနာပါရာ သင္တန္းေတြ ဆီ ခ်ီတက္ၾကပါေတာ့မယ္။ စာေရးသူတို႔ငယ္စဥ္က ရြာမွာဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာလို သင္တန္းမ်ိဳးစံုလည္း မရွိပါဘူး၊ ခုေတာ့ ဘာသာစကားသင္တန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္း၊ ေရးကူး၊ ပန္းခ်ီ၊ အားကစား စသည္ျဖင့္ သင္တန္းေတြကို စံုလို႔ပါပဲ။ လူငယ္ေတြဟာ သင္တန္းတစ္ခုတက္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အေတြးနဲ႔တင္ တက္ႂကြေနတတ္ၾကပါတယ္။ စာအုပ္၊ ေဘာပင္က အစျပဳလို႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းပစၥေလးေတြဝယ္ၿပီးေတာ့ သင္တန္းတက္ရေတာ့မယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ ေပ်ာ္ေနတတ္ၾကပါတယ္။ စတက္တဲ့ေန႔ဆိုရင္လည္း အေစာႀကီး ေရာက္ေအာင္သြားၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် နည္းနည္း ေပါ့လာပါတယ္၊ ေပါ့ရာကေန ေလ်ာ့လာပါတယ္၊ ေလ်ာ့သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေျပက်ဖို႔ နီးသြားပါၿပီ … ။ ေကာက္႐ိုးမီးလို ဝုန္းကနဲ ထေတာက္ၿပီးတာနဲ႔ အရွိန္ေသသြားတတ္ၾကပါတယ္။
လူငယ္ေတြ သင္တန္းတက္ၾကတဲ့အခါ အေျခခံေက်ာင္းသား ၂-မ်ိဳး ကြဲျပားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္၊ ပထမတစ္မ်ိဳးက သင္တန္းတက္ခ်င္တဲ့သူေတြပါ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက တကယ္တတ္ခ်င္တဲ့သူေတြပါ။ သင္တန္းတက္ခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးအစားက တတ္ျခင္း/ မတတ္ျခင္းထက္ အိမ္ကေနထြက္ေနရရင္၊ လြယ္အိပ္ ကေလး (ဒါမွမဟုတ္) ေက်ာပိုးအိတ္ေလး လြယ္ၿပီး သင္တန္းလာေနရရင္၊ သင္တန္းခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လည္ေနရရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့သူပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သင္တန္းက ဘာေတြ သင္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုတာထက္ သင္တန္းၿပီးရင္ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္၊ ဘယ္ကိုသြားမယ္၊ ဘာေတြလုပ္မယ္၊ ဘာေတြစားမယ္ စတာေတြပဲ စဥ္းစားေနၾကပါတယ္။ သင္တန္းက ျပန္ေရာက္ကတည္း က သင္ေပးလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာအုပ္ကိုေလ့လာဖို႔ ခဏထားလို႔ ကိုင္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ေလးေတြကိုေတာ့ ဖိုင္တစ္ဖိုင္တည္းမွာ ေသေသခ်ာခ်ာထည့္ထားၿပီး သင္တန္းကျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဒီအတိုင္းေလးထားလိုက္ပါတယ္၊ သင္တန္းကို လာေတာ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီအထုပ္ေလးကို ဆြဲၿပီး ေျပးလာပါတယ္။ အဲဒါက သင္တန္းတက္ခ်င္တဲ့ ေက်ာင္းသား/သူ အမ်ိဳးအစားပါ။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ တကယ္တတ္ခ်င္လို႔ လာတဲ့သူေတြပါ၊ သူတို႔ေတြကေတာ့ အထူးအေထြ ေျပာစရာမလိုပါဘူး၊ သင္တန္းမွာလည္း ဆရာ/ ဆရာမေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုတယ္၊ စာေတြေမးတယ္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ စာပံုမွန္လုပ္တယ္၊ မသိတာေတြကို မွတ္ထားတယ္၊ ျပန္ေမးတယ္၊ ေဆြးေႏြးတယ္ စသည္ျဖင့္ ပံုမွန္ေလ့လာၾကပါတယ္။ အစမွာ တက္ႂကြသေလာက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေသြးေအးသြားတဲ့ သူေတြဟာ ေတာ္ေတာ္မ်ားၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ဆရာႀကီးဦးျမႀကိဳင္ေက်ာင္းမွာ အတန္းသစ္တစ္တန္း ဖြင့္ၿပီဆိုရင္ လူ-၆၀၀ ေလာက္ဆန္႔ေပမယ့္ ထိုင္စရာေနရာမရွိလို႔ မနည္းကို ေနရာခ်ေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ Level တစ္ခုၿပီးခါနီးလာရင္ လူက တစ္ဝက္ေလာက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္ပဲ က်န္ေနခဲ့ ပါတယ္။ ဘဝမွာ ပညာတတ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တုိးတက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းလမ္းေတြဟာ အင္မတန္ ႐ိုးရွင္းပါတယ္။ ဘာမွထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး၊ လြယ္လြန္းလို႔ ခက္ေနၾကတာပါ။ ကိုယ္ေလ့လာေနတဲ့ ပညာရပ္၊ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ဒါကလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တတ္ၾကပါတယ္။
ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာကို လူတိုင္းရႏုိင္ပါတယ္၊ ထိပ္ဆံုးကို လူတိုင္းေရာက္ႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့သူေတြ၊ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနတဲ့သူေတြဟာ လူနည္းစုပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘေၾကာင့္လဲ ? အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ … အဲဒီလူနည္းစုထဲ ပါေလာက္ေအာင္ ကိုယ္က မႀကိဳးစားေသးလို႔ပါ၊ အားမထုတ္ ေသးလို႔ပါ၊ ဒီထက္ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ မလုပ္ေသးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကျဖင့္၊ ကၽြန္မတို႔ကျဖင့္ အားႀကိဳး မာန္တက္ လုပ္ေနတာပဲ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာေကာင္းေျပာႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းဟာ မွန္လား/ မွားလား ဆန္းစစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ လမ္းမွားေနရင္ေတာ့ အားထုတ္ေလေလ … အေဝးေရာက္ေလေလ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုတာက အင္းစိန္လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ၿမိဳ႕ထဲသြားခ်င္တဲ့သူက အင္းစိန္ဘက္ကိုေလွ်ာက္မိေနရင္၊ အင္းစိန္ကို သြားခ်င္တဲ့သူက ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကို ေလွ်ာက္မိေနရင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေလွ်ာက္ေလ၊ ေလွ်ာက္ေလ … ကိုယ့္ရဲ႕ ပန္းတိုင္နဲ႔ ေဝးေလ … ေဝးေလ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
လမ္းမွန္ရဲ႕သားနဲ႔ မေရာက္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္မတန္ေသးလို႔ပါ။ မေရာက္မျခင္း ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အက္ဒီဆင္ဟာ မီးလံုးကို တီထြင္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးဟာ သဗၺဳညဳတ ေရႊဉာဏ္ေတာ္ကို ရဖို႔အတြက္ ေလးသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ဘဝအဆက္ဆက္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ ပန္းတိုင္ဟာ ဘယ္ေလာက္ေဝးလဲ …? ကိုယ္က ဘယ္ေလာက္အားစိုက္ထုတ္လဲ … ? ကိုယ့္ရဲ႕ပန္းတိုင္ဟာ ေဝးေလေလ (သို႔မဟုတ္) ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးေလေလ၊ ေလွ်ာက္ရမယ့္အခ်ိန္ (ဝါ) လုပ္ရမယ့္အခ်ိန္က ၾကာေလေလပါပဲ။ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ရင္ မ်ားမ်ား အားစိုက္ထုတ္ရပါမယ္၊ တနည္းေျပာရင္ မ်ားမ်ားလုပ္ရပါမယ္။
ကိုယ္က “သင္တန္းတက္ခ်င္တာလား? တကယ္တတ္ခ်င္တာလား?” လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေမး ၾကည့္ပါ၊ တကယ္တတ္ခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေကာက္႐ိုးမီးလို ဝုန္းကနဲ႔ ထေတာက္ၿပီး အရွိန္ေသသြားလို႔ မရႏုိင္ပါ၊ ဖြဲမီးလို တေငြ႕ေငြ႕ဆိုရင္လည္း ေရာက္ေတာ့ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ထင္းမီးလို တဝုန္းဝုန္းေတာက္ၿပီး ပန္းတိုင္ကို အခ်ိန္မီေရာက္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ အရွိန္မေသေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဆိုတဲ့ ေလာင္စာကို စဥ္ဆက္မျပတ္ ျဖည့္တင္းႏုိင္ပါမွ အစေကာင္းသလို … အေႏွာင္းလည္း ေသခ်ာပါလိမ့္မယ္။ ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ကို အေရာက္လွမ္း ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
“လူငယ္တိုင္း အစေကာင္းသလို … အေႏွာင္းေသခ်ာ ၾကပါေစ … ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ … ”
ေအာင္ကိုဦး(UMK)
Be the Best !
<<< စာေပခ်စ္သူ ပရိတ္မ်ား အားလံုး မဂၤလာပါ..
ျမန္မာအြန္လိုင္းစာအုပ္စင္ မွ တင္ဆက္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို မည္သူမဆို
လြတ္လပ္စြာျပန္လည္မွ်ေဝႏိုင္ပါတယ္....
အခု လို အားေပးတ့ဲအတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ >>>
0 comments:
Post a Comment